Rozdział II

"Powoli się zabijać..."

Eliza wróciła nad ranem do domu. Chciała przemknąć się nie zauważona do sypialni, lecz już w kuchni napotkała niezadowolone spojrzenie swojego męża. Siedział właśnie z Nurim i jadł śniadanie, kobieta domyśliła się, że turek tu nocował.
- Pozwól tu na chwilę. - Zawołał ją Reus.
- Cześć. - Wybełkotała wchodząc chwiejnym krokiem do kuchni.
- Hej. - Odparł cicho Nuri.
- Co ty wyprawiasz kobieto ? Wychodzisz wieczorem i wracasz dopiero rano. Co z ciebie za matka! Jak ty to sobie wyobrażasz? - Nie krył złości blondyn.
- Daj spokój. Gadaliśmy już o tym. - Podeszła do tematu lekceważąco i obróciła się z zamiarem opuszczenia pomieszczenia w którym się znajdowała. Jednak Marco złapał ją w odpowiednim momencie i przytrzymał.  - Puść. - Wysyczała. Nie posłuchał jej.
- Albo zmienisz swój stosunek do życia, albo...
- Albo co ?! - Weszła mu w zdanie.
- Dobrze wiesz, że jestem z tobą tylko ze względu na Lucasa.
- Taa. - Zaśmiała się i wyszła kierując się do sypialni.
- Bądź cicho, dzieci śpią. - Szepnął za nią i zrezygnowany zwrócił się do przyjaciela. - Co ja mam zrobić? - Wyszeptał łamiącym się głosem i z bezradności uderzył pięścią w blat kuchenny. Nuri nic nie odpowiedział, nie umiał pomóc przyjacielowi. Chciał ale nie potrafił. Wiele razy podpowiadał mu, że najlepszym wyjściem jest rozwód, ale Reus nie chciał o tym słyszeć. Pozostało mu przytulić przyjaciela i wierzyć, że pewnego dnia blondyn zmieni zdanie, albo znajdzie się taka osoba, która go do tego przekona.

*

Jaki sens ma życie w samotności, bez marzeń ? Żaden. Dlatego według niej najlepiej było codziennie zadawać sobie ból i cierpliwie czekać, aż śmierć sama nadejdzie. Lubiła to robić, koiło to jej nerwy, umysł. Sprawiało, że skupia się tylko na nim i zapomina o innym bólu. Bólu psychicznym, tak uciążliwym i nie do wytrzymania. Ona jednak znalazła na to lekarstwo. Wiedziała, że niszczy samą siebie, ale co z tego? Nie pozostało jej nic innego niż powoli się zabijać. Żyletka stała się jej przyjaciółką - innych nie miała. Jednak z każdym dniem było coraz gorzej, po jakimś czasie dołączyły do niej  również narkotyki . Nie miała szczęśliwego życia, więc tym razem zostawiła wszystko i wyjechała. Nie wiedziała co ze sobą zrobić, kilka godzin temu była w Polsce wraz z ludźmi, którzy podawali się za jej rodzinę, a teraz jest tu - w Dortmundzie. Co tak naprawdę chce zrobić? Jeszcze nie jest pewna.

Stała na lotnisku z czołem przytkniętym do ogromnej szyby i przyglądała się ludziom chowającym się przed deszczem. Była ciekawa co czuli i o czym myśleli w danej chwili. Byłoby to coś niezwykłego znać myśli każdego szarego człowieka żyjącego na ziemi. Wtedy wiedziałaby czy jest ktoś taki jak ona, z podobnymi problemami. Czy znalazłaby bratnią duszę....
Wiele myśli zaprzątało jej głowę, lecz poczuła, że robi jej się zimno i postanowiła poszukać jakiegoś hotelu. Nie spodziewała się, że spotka ją tu tak brzydka pogoda, zarzuciła więc kaptur i ciągnąc za sobą walizkę ruszyła przed siebie.
- Majeczko, teraz masz okazję sprawdzić czy pamiętasz jeszcze niemiecki. - Szepnęła sama do siebie wchodząc do jednego z hoteli.

-----------------------------------------

2 trafia w Wasze ręce, kolejny rozdział w czwartek.Proszę o szczere komentarze.

Przypominam jeszcze o ankiecie na dole, jeśli ktoś jeszcze nie głosował nadal ma okazję ;) 

Pozdrawiam, Monika.